ನಾನು ಅಜ್ಜಿಯಾಗುವೆ

ನಾನು ಅಜ್ಜಿಯಾಗುವೆ

ದಸರಾ ರಜೆಯ ದಿನಗಳಾದುದರಿಂದ ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ್ದರು. ರಜೆಯನ್ನು ಮಜವಾಗಿ ಕಳೆಯುತ್ತಾ ಸಂತೋಷವಾಗಿ ಆಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಅಜ್ಜಿಯಮನೆ ಎಂದರೆ ಕೇಳಬೇಕೆ? ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ ಬಾಲಗಳೂ ಹನುಮಂತನ ಬಾಲದಂತೆ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು. ಇದಕ್ಕೆ ಅಜ್ಜಿಯ ಸಲುಗೆಯೇ ಕಾರಣ. ಆದರೆ ಅಜ್ಜಿಮಾತ್ರ ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪುತಿರಲಿಲ್ಲ, ‘ನೀವೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಕ್ಕೆ ಅದು ಮಾಡಬೇಡ, ಇದು ಮಾಡಬೇಡ ಎಂದು ತಲೆ ತಿನ್ನುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅವು ಇನ್ನೇನನ್ನು ತಾನೇ ಮಾಡುತ್ತವೆ’ ಎಂದು ನಮ್ಮನ್ನೇ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ‘ನಾವು ಚಿಕ್ಕವರಾಗಿದ್ದಾಗ ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗಿತ್ತೋ ಈ ಬುದ್ದಿ’ ಎಂದು ಟೀಕಿಸಿದರೆ, ‘ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಅಜ್ಜಿಗೂ ಅದೇ ವ್ಯತ್ಯಾಸ’ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಸಿದ್ದಳು. ಈ ಬಾರಿ ದಸರೆಗೆ ಅಜ್ಜಿ ಕರಾವಳಿ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಹೊರಟಿದ್ದರು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗಿರಲು ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ರಜೆ ಹಾಕಿದ್ದೆ. ಆದುದರಿಂದ ಈ ಮಕ್ಕಳ ಬಿಚ್ಚಿದ ಬಾಲವನ್ನು ಮುದುರಿಸುವುದೇ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕೆಲಸವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರೂ, ಅಜ್ಜಿ ಯಾಕೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ?, ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಯಾಕೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ?, ನಮ್ಮನ್ನೂ ಏಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ? ಎಂದು ಪುಂಖಾನುಪುಂಖವಾಗಿ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಸುರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗೋ ಇವನ್ನು ಸಂಭಾಳಿಸುವುದೇ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸವಾಲಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ‘ನೀನು ಸುಮ್ಮನೆ ಈ ಪ್ರವಾಸವನ್ನು ರದ್ದುಮಾಡಿ ಈ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊ’ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಅಮ್ಮ ‘ನಿಜವಾಗಿ ರದ್ದು ಮಾಡಿಬಿಡಲೇನೋ?, ಮಕ್ಕಳೇ ದೇವರೆನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲ, ಸುಮ್ಮನೇ ಅಲ್ಲಿ ಏಕೆ ಹೋಗಬೇಕು?, ನೀನೇ ನನಗೆ ಬದಲಾಗಿ ಹೋಗಿಬಿಡೋ’ ಎಂದು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲು ನೋಡಿದ್ದಳು. ‘ಸುಮ್ಮನೆ ಅಂದೆ, ನಿನ್ನ ಸೊಸೆ ಅಡುಗೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ, ನಾನೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವೆ ನೀನು ನಿಶ್ಚಿಂತೆಯಿಂದ ಹೋಗಿ ಬಾ’ ಎಂದು ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮ ಹೊರಟಾಗ ಈ ಚಿಳ್ಳೆ, ಪಿಳ್ಳೆಗಳ್ಯಾವುವೂ ಎದ್ದಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಯಾವ ರಾದ್ಧಾಂತವೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ.

ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದ ಕೂಡಲೇ ‘ಅಜ್ಜಿ ಎಲ್ಲಿ?’ ಎಂದು ರಾಗ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲೂ ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತಲೂ ಚಿಕ್ಕವನಾದ ಪುಟ್ಟನ ರಾಗವಂತೂ ತಾರಕಕ್ಕೇರಿತ್ತು. ನನ್ನ ತಂದೆ ಇಲ್ಲವಾದುದರಿಂದ ನಾವು ನನ್ನ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಬೇಸರ ಕಳೆಯಲಿ ಎಂದು ಎಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಪ್ರವಾಸ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಕೈಕಾಲು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿರುವವರೆಗೂ ನಾನೂ ಆದಷ್ಟು ಜಾಗಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಬಂದು ಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಅಮ್ಮನೂ ಹೋಗಿಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೀಗಾಗಿ ಪುಟ್ಟ ‘ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲೂ ಕಳುಹಿಸಬೇಡ’ ಎಂದೋ ಅಥವಾ ‘ನಾನೂ ಅಜ್ಜಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೋಗುವೆ’ ಎಂದೋ ಹಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಕಡೆಗೆ ‘ಈ ಅಜ್ಜಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೇ ಆರಾಮವಾಗಿ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ತಿರುಗುತ್ತಾ ಇರೋದು’ ಎಂದು ಸಿಡುಕುತ್ತಾ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ.

ಈ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಲು ಅವಕ್ಕೆ ಏನೇನೋ ಆಟ ಆಡಿಸಿ, ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆಸಿ, ಆಟದ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಅವರ ಕೈಯಿಂದಲೇ ಮಾಡಿಸಿ ಕಾಲ ಕಳೆಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಮ್ಮೆ ನೀವು ದೊಡ್ಡವರಾದಮೇಲೆ ಏನಾಗುವಿರಿ? ಎಂದು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕೇಳಿದೆ. ಒಬ್ಬ ನಾನು ಪೈಲಟ್, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ನಾನು ಡಾಕ್ಟರ್, ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು ನಾನು ಇಂಜಿನಿಯರ್, ಮತ್ತೊಂದು, ಮಗದೊಂದು ಎಂದು ಏನೇನೋ ಹೇಳಿದರು. ಪುಟ್ಟ ಮಾತ್ರ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ‘ನೀನ್ಯಾಕೋ ಏನೂ ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲಾ?’ ಎಂದೆ. ಆಗ ಅವನು ‘ನಾನು ದೊಡ್ಡವನಾದಮೇಲಲ್ಲ, ಈಗಲೇ ಅಜ್ಜಿಯಾಗಿಬಿಡುವೆ’ ಎಂದ. ಎಲ್ಲರೂ ಘೊಳ್ಳನೆ ನಕ್ಕರು. ನಾನು ‘ಯಾಕೋ?’ ಎಂದಾಗ ‘ಅಜ್ಜಿಯ ತರಹ ಆದರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೋಂ ವರ್ಕು, ಶಾಲೆಯ ಪಾಠ ಯಾವುದೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ, ಆರಾಮವಾಗಿ ಊರೆಲ್ಲಾ ತಿರುಗಿಕೊಂಡಿರಬಹುದು’ ಎಂದು ಮುಗ್ಧವಾಗಿ ಹೇಳಿದಾಗ ನನಗೆ ನಗು ತಡೆಯದಾಯಿತು. ಈಗ ಪುಟ್ಟ ದೊಡ್ಡವನಾಗಿದ್ದಾನೆ, ಈ ಘಟನೆ ಮಾತ್ರ ಇನ್ನೂ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿದಿದೆ. ಅಜ್ಜಿಯೂ ಅದನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದವರೊಡನೆ ನಗುತ್ತಾ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ.

ಅಣ್ಣ ಹಲ್ಲು ತಿಂದಿದ್ದು

ಅಣ್ಣ ಹಲ್ಲು ತಿಂದಿದ್ದು

ನನ್ನ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಚಿಕ್ಕ ಮಗಳಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಹೆಸರು ದಿವ್ಯಾ ಎಂದಾದರೂ ನಾವು ಮುದ್ದಿನಿಂದ ಅವಳನ್ನು ಪುಟ್ಟಿ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಅವಳು ಬಲು ಚೂಟಿ ಹುಡುಗಿ.

ಒಂದು ದಿನ ಮನೆಯಲ್ಲೆ ಮಾಡಿದ್ದ ಸಮಾರಂಭಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಅಣ್ಣ ಅವನ ಮಿತ್ರರನ್ನು, ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳನ್ನು ಕರೆದಿದ್ದ. ಮನೆಯ ತುಂಬಾ ಅಂದು ಜನವೋ ಜನ. ಎಲ್ಲರೂ ಪುಟ್ಟಿಯನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸುವವರೇ. ಸರಿ, ಊಟದ ಸಮಯವಾಯಿತು. ಎಲ್ಲರೂ ಊಟಕ್ಕೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ನನ್ನ ಅಣ್ಣನನ್ನೂ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಅವರೊಂದಿಗೇ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ಆಗ ಪುಟ್ಟಿಯೂ ‘ನಾನೂ ಅಣ್ಣನ ಪಕ್ಕ’ ಎಂದು ರಾಗ ತೆಗೆದು ಅಲ್ಲೇ ಒಂದು ಎಲೆಯನ್ನು ಹಾಕಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಅಣ್ಣನೇ ಪುಟ್ಟಿಗೂ ಊಟ ತಿನ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದನು. ಹೀಗೆ ಊಟಮಾಡುವಾಗ ಇದ್ದಕಿದ್ದಹಾಗೆ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಕೆಮ್ಮು ಬಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಒದ್ದಾಡುವಂತೆ ಆಯಿತು. ಆಗ ಅವನು ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಮುಂದಿನ ಎರಡು ಹಲ್ಲು ಅಲುಗಾಡಿ, ಅವನು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಆಕಡೆ, ಈಕಡೆ ನೋಡಿ ಯಾರಿಗೂ ಕಾಣದಂತೆ ಹಲ್ಲನ್ನು ತೆಗೆದು ಮತ್ತೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬಾಯೊಳಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡನು. ಆದರೆ ಇದು ಪುಟ್ಟಿಯ ಚುರುಕು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಅವನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದೇ ತಡ, ಪುಟ್ಟಿ ಅವನನ್ನೇ ನೋಡತೊಡಗಿದಳು. ನಂತರ ಬಾಯಿ ತೆಗಿ ಎಂದು ತೆಗಿಸಿದಳು. ನಂತರ ‘ಆ’ ಮಾಡು ಎಂದು ನಾಲಿಗೆ ತೆಗೆಸಿದಳು. ನಂತರ ಜೋರಾಗಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕೇಳುವಂತೆ ‘ ಅಯ್ಯೋ, ಅಣ್ಣ ಹಲ್ಲನ್ನು ತಿಂದು ಬಿಟ್ಟರು’ ಎಂದು ಕಿರುಚಿಬಿಟ್ಟಳು. ಎಲ್ಲರೂ ‘ಏನಾಯಿತೇ?, ಅಣ್ಣ ಏನು ತಿಂದರು?’ ಎಂದು ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿದಾಗ, ‘ಅಣ್ಣ ಹಲ್ಲನ್ನು ಬಾಯಿಯಿಂದ ತೆಗೆದು ಆಮೇಲೆ ಮತ್ತೆ ಅದನ್ನು ಬಾಯಿಯೊಳಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ಅಗೆದು ತಿಂದು ಬಿಟ್ಟರು, ನಾನು ಅದನ್ನು ನೋಡಿದೆ’ ಎಂದು ಡಂಗೂರವನ್ನು ಸಾರಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಳು.

ಈಗ ಅಣ್ಣನ ಗುಟ್ಟು ರಟ್ಟಾಗಿತ್ತು. ಅವನು ಇದನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ, ಮನೆಯವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಹಿಂದೆ ಅಪಘಾತವೊಂದರಲ್ಲಿ ಅವನ ಮುಂದಿನ ಎರಡು ಹಲ್ಲಿಗೆ ಏಟು ಬಿದ್ದು ನಂತರ ಅದನ್ನು ತೆಗೆಸಿ ಹಲ್ಲನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದನು. ನೋಡಿದವರಿಗೆ ಅದು ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಂದು ಆದ ಅವಾಂತರದಲ್ಲಿ ಅವನ ನಕಲಿ ಹಲ್ಲಿನ ವಿಷಯ ಜಗಜ್ಜಾಹೀರಾಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಮುಸಿಮುಸಿ ನಕ್ಕು, ಅಂತೂ ನಿನ್ನ ಗುಟ್ಟನ್ನು ರಟ್ಟು ಮಾಡಲು ಮಗಳು ಹುಟ್ಟಿಬರಬೇಕಾಯಿತು ಎಂದು ಅಣ್ಣನನ್ನು ರೇಗಿಸಿದರು. ಅಣ್ಣನಿಗೋ ಆ ಪುಟ್ಟ ಮಗಳನ್ನು ಅನ್ನುವಹಾಗಿಲ್ಲ, ಬಿಡುವಹಾಗಿಲ್ಲ, ಒಂದು ರೀತಿಯ ನಾಚಿಕೆ, ಸಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲವೂ ಆವರಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಬಂದವರೆಲ್ಲರೂ ‘ನೀನು ಹಲ್ಲು ಕಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡದ್ದನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ಹೇಳ ಬಹುದಿತ್ತು, ಹೀಗೆ ಸಮಾರಂಭಮಾಡಿ ಹೇಳಬೇಕಿತ್ತೇ?’ ಎಂದು ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ‘ಹೋಗಲಿ, ಹಾಗಾದರೂ ನಮಗೆ ಪುಷ್ಖಳವಾದ ಮೃಷ್ಠಾನ್ನ ಭೋಜನ ಸಿಕ್ಕಿತಲ್ಲಾ’ ಎಂದು ಅವನ ಸಿಟ್ಟಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ತುಪ್ಪ ಹುಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಣ್ಣ ಮಾತ್ರ ಸಂಕೋಚದಿಂದ ಕುಗ್ಗಿಹೋಗಿದ್ದರೂ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳದೇ ತಾನೂ ತೋರ್ಪಡಿಕೆಯ ನಗುವನ್ನು ಮುಖದಮೇಲೆ ಧರಿಸಿದವನಂತಿದ್ದ. ಪುಟ್ಟಿ ಮಾತ್ರ ಏನೂ ತಿಳಿಯದವಳಂತೆ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಆಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಇಂದಿಗೂ ಅಣ್ಣನ ಹಲ್ಲಿನ ಕತೆ ಅವನ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ಜನಜನಿತವಾಗಿದೆ.

ನರ್ಸರಿ ಟೀಚರ್

ನರ್ಸರಿ ಟೀಚರ್

ನಾನು ಆಗ ಬಹುಷಃ 5ನೆಯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕ ತಮ್ಮನನ್ನೂ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದರು. ಅವನು ನರ್ಸರಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದ. ಆಗ ಈಗಿನಂತೆ ಎಲ್‍ಕೇಜಿ, ಯೂಕೇಜಿ ಗಳು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಜೊತೆಗೆ ಇಂದಿನಂತೆ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ವ್ಯಾನ್‍ಗಳೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲನೆಯ ದಿನ ನನ್ನನ್ನೂ ಅವನನ್ನೂ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರು. ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ನನ್ನ ತರಗತಿಗೆ ಓಡಿಹೋದೆ, ನನ್ನ ತಮ್ಮನನ್ನು ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಸೇರಿಸಲು ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಂತರ ಅವನ ಹೆಸರನ್ನು ನೊಂದಾಯಿಸಿ ಅವನಿಗೆ ಹುಷಾರಾಗಿರು ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳಿ ಬಿಟ್ಟುಬಂದರಂತೆ. ಮನೆಗೆ ಬಂದು, ನಾನು ಅವನನ್ನು ಹೊಸ ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಸೇರಿಸಿಬಂದೆ ಎಂದು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದರಂತೆ. ಆದರೆ ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ನಗುತ್ತಾ ನೀವು ಅವನನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಸೇರಿಸಿ, ಬಿಟ್ಟು ಬಂದಿರಾ? ಎಂದು ಕೇಳಿದರಂತೆ. ನಮ್ಮ ತಂದೆ ‘ಯಾಕೆ? ಅನುಮಾನವಾ?’ ಎಂದು ರಸೀತಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತೋರಿಸಿದರಂತೆ. ಆಗ ಅಮ್ಮ ಬಿದ್ದು ಬಿದ್ದೂ ನಗುತ್ತಾ ‘ನೋಡಿ ನಿಮ್ಮ ಮಗರಾಯ ನಿಮ್ಮ ಹಿಂದೆಯೇ ನಿಂತಿದ್ದಾನೆ’ ಎಂದಾಗ ಅಪ್ಪ ಹಿಂದೆ ನೋಡಿದರೆ ಮಗ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾನೆ! ಅಯ್ಯೋ ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಂದೆನಲ್ಲೋ! ಇಲ್ಲಿಗೆ ಹೇಗೆ ಬಂದೆ? ಎಂದರೆ ಅವನು ‘ನಾನು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳದೆ ನಿನ್ನ ಹಿಂದೆಯೇ ಮನೆಗೆ ಓಡಿಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ’ ಎಂದು ಮುದ್ದು ಮುದ್ದಾಗಿ ಹೇಳಿದಾಗ ಅವರು ತಲೆ ಚಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಅವನನ್ನು ಮತ್ತೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು, ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದು ‘ಅವನನ್ನು ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಸಿದ್ದೇನೆ, ನೀನು ಬರುವಾಗ ಮರೆಯದೇ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಾ’ ಎಂದು ನನಗೆ ಹೇಳಿದರು.

ಹೀಗಾಗಿ ‘ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಅವನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದು, ಬಿಡುವುದೂ ನಿನ್ನ ಕೆಲಸ’ ಎಂದು ನನಗೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಇಬ್ಬರೂ ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟರು. ಮರುದಿನ ಅವನನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದೆ. ಅಂದು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಮಕ್ಕಳ ಚಲನಚಿತ್ರವನ್ನು ತೋರಿಸಿದರು. ಅವನು ಖುಷಿಯಾಗಿ ನೋಡಿದ. ಇದರ ಮಾರನೆಯ ದಿನ ಅವನಿಗೆ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದುದರಿಂದ ಅವನಿಗೆ ಬೇಸರವಾಗಲು ಶುರುವಾಯಿತು. ನಾನು ಅವನನ್ನು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಕೂಡಲೆ ನಾನು ಅವನಿಗೆ ‘ನೀನು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇರು, ನಾನು ಹೋಗುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದ ಅವನ ಮ್ಯಾಡಂಗೂ ಹೇಳಿದೆ. ಆಗ ಅವನು ನನಗೆ ‘ನೀನು ಇಲ್ಲಿಯೇ ಇರು, ನಾನು ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದು ಚೀಲವನ್ನು ನನ್ನ ಕೈಗಿತ್ತು ತಾನು ಹೊರಟೇ ಬಿಟ್ಟ. ಟೀಚರ್ ಅವನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಗುತ್ತಾ ‘ನಿಮ್ಮಣ್ಣ ಎಲ್‍ಕೇಜಿ ಮತ್ತೆ ಓದಬೇಕೇನೋ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿ ‘ನಡಿಯೋ ಒಳಗೆ, ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾನಂತೆ’ ಎಂದು ಹುಸಿಕೋಪ ನಟಿಸುತ್ತಾ ಗದರಿದಾಗ ಅವನು ಜೋರಾಗಿ ಅಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ. ನನಗೆ ಏನೋ ಕಸಿವಿಸಿ. ಆಗ ಆ ಟೀಚರ್ ನನ್ನನ್ನು ‘ನೀನು ಹೋಗು, ನಾನು ಅವನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದು ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಸಂಜೆ ಅವನ ಟೀಚರ್ ಅವನಿಗೆ ಅತ್ಮೀಯರಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ನಾನು ಮನೆಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ಅವರೊಂದಿಗೇ ಇರುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹಠಮಾಡತೊಡಗಿದಾಗ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ದಾರಿಯಲ್ಲಿಯೆ ಹೋಗುವ ಆ ಟೀಚರ್ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಅವನನ್ನೂ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಲವಂತವಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಹೋದರು.

ಹೊರಗೆ ಹುಸಿಕೋಪ ತೋರಿಸಿದರೂ ಅವರು ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಒಲಿಸಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಅಂತಹ ನಡವಳಿಕೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಅವೆಲ್ಲ ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಬಂದಿರಬೇಕು ಇಲ್ಲವೇ ಅವರ ಕೆಲಸದ ತನ್ಮಯತೆಯಿಂದ ಬಂದಿರಬೇಕು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತಮ್ಮನಿಗೆ ಒಬ್ಬ ಒಳ್ಳೆಯ ಟೀಚರ್ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಅವನ ಪುಣ್ಯವೇ ಸರಿ.

ಪುಸ್ತಕದ ಹುಳ

ಪುಸ್ತಕದ ಹುಳ

ಪುಟ್ಟಿ ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ತುಂಬಾ ಓದುವ ಹುಚ್ಚು. ಮನೆಗೆ ಎಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ತಂದರೂ ಸಾಲದು, ಇನ್ನೂ ಬೇಕು, ಎಂದು ಹಠಮಾಡಿ ತರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮಗಳು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದಲಿ ಎಂದು ಅವಳ ಅಪ್ಪ ಇನ್ನಷ್ಟು, ಮತ್ತಷ್ಟು ಎಂದು ಮನೆಯ ತುಂಬಾ ಪುಸ್ತಕದ ರಾಶಿಯನ್ನೇ ಹಾಕಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಸಾಲದೆಂದು ಮನೆಯ ಹತ್ತಿರ ಇದ್ದಬದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ಗ್ರಂಥಾಲಯಕ್ಕೂ ಅವಳನ್ನು ಮೆಂಬರ್ ಮಾಡಿಸಿ ಅದರಿಂದಲೂ ಅವಳಿಗೆ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವಳ ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಹುಚ್ಚು ಯಾವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಏರಿತೆಂದರೆ ಊಟಮಾಡುವಾಗಲೂ ಪುಸ್ತಕ, ಟಾಯ್ಲೆಟ್‍ಗೆ ಹೋದಾಗಲೂ ಪುಸ್ತಕ. ಇದನ್ನು ನೋಡಿ ಅವಳಿಗೆ ನೀನು ಹೀಗೇ ಓದುತ್ತಿದ್ದರೆ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕದ ಹುಳುವಾಗಿಬಿಡುವೆ ಎಂದು ಎಲ್ಲರೂ ರೇಗಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಮ್ಮನಿಗಂತೂ ಇವಳ ಈ ಪರಿ ಹುಚ್ಚನ್ನು ನೋಡಿ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಸಿಟ್ಟು. ಉಳಿದವರು, ‘ಹೋಗಲಿ ಬಿಡು, ಓದು ಓದು ಎಂದರೂ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಹಿಡಿಯದ ಮಕ್ಕಳಿರುವಾಗ ನೀನು ಓದಿದರೆ ಹೀಗೇಕೆ ಸಿಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀಯಾ?’ ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿದರೂ ಅವಳ ಅಮ್ಮ ಬಿಡಲೊಲ್ಲಳು. ಅವಳು ಬೈದಷ್ಟೂ ಇವಳ ಹುಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಕಡೆಗೆ ಯಾರಿಂದಲೂ ಅವಳ ಈ ಪುಸ್ತಕದ ಹುಚ್ಚನ್ನು ಬಿಡಿಸಲಾಗದೇ ಅವಳ ಅಜ್ಜಿ ‘ಹೋಗಲಿ ಪುಟ್ಟಿ, ನೀನು ಎಷ್ಟಾದರೂ ಪುಸ್ತಕ ಓದಿಕೊ, ಆದರೆ ಊಟಮಾಡುವಾಗ ಮಾತ್ರ ಓದುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸು, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ತಿಂದ ಅನ್ನ ಮೈಗೆ ಹತ್ತುವುದಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಗೋಗರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದು ಕೆಲವೇ ದಿನ ನಡೆಯಿತು. ಆದರೆ ನಂತರ ಂiÀiಥಾಪ್ರಕಾರ ‘ನಾಯಿಬಾಲ ಡೊಂಕು ಅನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲ’ ಹಾಗೆ ಅವಳ ಹಳೆಯ ಚಾಳಿ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. ಇದನ್ನು ತಡೆಯಲು ಅವಳು ಊಟ ಮಾಡುವಾಗ ಹತ್ತಿರ ಯಾವ ಪುಸ್ತಕವೂ ಕಾಣದಂತೆ ಬಚ್ಚಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೂ ಅವಳಿಗೆ ಏನಾದರೂ ಓದುವ ಚಪಲ. ಏನೂ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟರೂ ಅಂದಿನ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಅಲ್ಲೇ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಬಿದ್ದಿರುತ್ತಿತ್ತು, ಅದನ್ನೇ ಹಿಡಿದು ಕೂತುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಒಮ್ಮೆ ಹೀಗೇ ಹೊರಗಿನಿಂದ ತಂದ ತಿಂಡಿಯನ್ನು ತಿನ್ನಬೇಕಾಯಿತು. ಅವಳಿಗೆ ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಓದಲು ಏನೂ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ, ಅಂದಿನ ಪತ್ರಿಕೆಯೂ ಅವಳ ತಾತನ ಬಳಿ ಇತ್ತು, ಕಡೆಗೆ ಅವಳು ಆ ತಿಂಡಿಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿದ್ದ ಕಾಗದವನ್ನೇ ಹಿಡಿದು ಓದಿಕೊಂಡು ತಿನ್ನ ತೊಡಗಿದಳು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿಯಂತೂ ಉಳಿದವರಿಗೆ ತಲೆಯನ್ನು ಚಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವುದೊಂದು ಬಾಕಿ.

ಈ ಪುಟ್ಟಿಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕೆಟ್ಟ ಅಭ್ಯಾಸವಿತ್ತು. ಅದೇನೆಂದರೆ ಈ ತರಕಾರಿ ಬೇಡ, ಆ ತರಕಾರಿ ಬೇಡ ಎಂದು ಕ್ಯಾತೆ ತೆಗೆಯುವುದು. ಕಡೆಗೆ ಅವಳ ಅಜ್ಜಿ ಇದಕ್ಕೆ ಒಂದು ಉಪಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಅವಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಕೈಗೆ ಸಿಗುವಂತೆಯೇ ಇಟ್ಟು ಅವಳು ಅದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನಳಾಗಿರುವಾಗ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಅವಳಿಗಿಷ್ಟವಿಲ್ಲದ ಕೆಲವು ತರಕಾರಿಯ ಅಡುಗೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಬಡಿಸಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಪುಟ್ಟಿ ಎಂತಹ ಪುಸ್ತಕದ ಹುಳ ಎಂದರೆ ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸದೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಿಂದು ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅಜ್ಜಿಗಂತೂ ಸಂತೋಷವೋ ಸಂತೋಷ. ಹೀಗೆ ಅವಳಿಗೆ ಪರೋಕ್ಷವಾಗಿ ಇಷ್ಟ ಪಡದ ಆದರೆ ಆರೋಗ್ಯವಾದ ಒಳ್ಳೆಯ ತರಕಾರಿಗಳೆಲ್ಲವೂ ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದವು. ಋಣಾತ್ಮಕವಾದುದನ್ನೇ ಧನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿದ ಅವಳ ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲರೂ ಹೊಗಳಿದ್ದೇ ಹೊಗಳಿದ್ದು.

ಈಗ ಪುಟ್ಟಿ ದೊಡ್ಡವಳಾಗಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳ ಅಜ್ಜಿ ಈಗ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಜ್ಜಿಯು ಮಾಡಿದ ಉಪಾಯ ಪುಟ್ಟಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ಅವಳು ಈಗಲೂ ಮೊದಲಿನಂತೆಯೇ ಪುಸ್ತಕದ ಹುಳವಾದರೂ ಊಟಮಾಡುವಾಗ ಉಳಿದವರೊಂದಿಗೆ ಹರಟುತ್ತಾಳೆ, ಎಲ್ಲಾ ತರಕಾರಿಗಳನ್ನೂ ತಕರಾರಿಲ್ಲದೇ ತಿನ್ನುತ್ತಾಳೆ. ಎಲ್ಲಾ ಅವಳ ಅಜ್ಜಿಯ ಕೃಪೆ ಎಂದೇ ಎಲ್ಲರ ಭಾವನೆ.

ನೈಜ ಜೋಕು

ನೈಜ ಜೋಕು

ಅಂದು ಮಕ್ಕಳ ಸಮಾರಂಭವೊಂದಿತ್ತು. ನಾನು ನನ್ನ ಮಗನನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಹಾಡು ಹೇಳುವುದು, ಜೋಕು ಹೇಳುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ. ಎಲ್ಲಾ ಮಕ್ಕಳಿಗೂ ಸಂಭ್ರಮವೋ ಸಂಭ್ರಮ. ಕೆಲವು ಮಕ್ಕಳು ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲಿ ಆ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಂತಲೂ ಅವುಗಳ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಸಂಭ್ರಮ, ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಮಗಳ ಕೈಲಿ ಹಾಡು ಹೇಳಿಸಿ, ಜೋಕು ಹೇಳಿಸಿ ಎಲ್ಲರ ಕೈಲೂ ಚಪ್ಪಾಳೆ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಬಿಟ್ಟರೆ ತಮ್ಮ ಜನ್ಮ ಸಾರ್ಥಕವಾಯಿತೇನೋ ಎಂಬ ಉತ್ಸಾಹ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ವಾತಾವರಣವೇ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮನರಂಜಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

ಮೊದಲು ಹಾಡು ಹೇಳುವ ಸ್ಪರ್ಧೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಗುವನ್ನು ಅದರ ಅಮ್ಮ ಬಲವಂತವಾಗಿ ದಬ್ಬಿದರೂ ಅದು ಹೋಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಕಡೆಗೆ ಅದರ ಅಪ್ಪನೇ ಅದನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು. ಅದು ಯಾವುದೋ ಹಾಡನ್ನು ಹೇಳಲು ಆರಂಭಿಸಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ಪಾಪ ಸ್ವರವೇ ಹೊರಡುತ್ತಿಲ್ಲ, ಸಂಗೀತ ಜ್ಞಾನವೂ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ. ಅದನ್ನು ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿ ಸಂಗಿತಗಾರನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂದು ಸಂಗೀತ ಕಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು ಎಂಬುದು ಅದರ ಗಾಯನದಿಂದಲೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಣ ಮುದ್ದಲ್ಲವೇ, ಹಾಗೆ ಅದರ ಹಾಡು ಮುಗಿದಾಗ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನೇ ಜೋರಾಗಿ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇ ಸುಶ್ರಾವ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಿದ ಮಕ್ಕಳೂ ಇದ್ದರು.

ನಂತರ ಜೋಕು ಹೇಳುವ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಅಷ್ಟೆ ಮಕ್ಕಳ ಜೋಕಿಗಿಂತಲೂ ಅವುಗಳ ಮುದ್ದು ಮಾತುಗಳು, ಹಾವಭಾವಗಳು, ಮರೆತು ಇನ್ನೇನೋ ಹೇಳಿದ್ದು, ಮಾತಾಡಲು ತೊದಲಿದ್ದು ಮೊದಲಾದವುಗಳೇ ಜೋಕಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು. ಇದರಲ್ಲಿ ಮನಸೂರೆಗೊಂಡದ್ದು ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಮಗು ಹೇಳಿದ ಜೋಕಿನಿಂದ. ಆ ಮಗು ಇನ್ನೂ ತೀರಾ ಚಿಕ್ಕದು. ಅದಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬರಲು ಹೆದರಿಕೆಯೋ ಹೆದರಿಕೆ. ಜೊತೆಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಜನ, ಇತರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡು ಬೆದರಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಆದರೂ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಗೊತ್ತಲ್ಲ, ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಮಗುವಿನ ಕೈಲಿ ಜೋಕು ಹೇಳಿಸಿ ಎಲ್ಲರೂ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಬೇಕೆಂಬುದು ಅವರ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ಮಗುವಿನ ಗುರಿ ಏನೂ ಮಾಡದೆ ತೆಪ್ಪಗೆ ಅಮ್ಮನ ತೊಡೆಯಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಆಡಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು ಎಂದಿತ್ತೇನೋ. ಅದು ಅಮ್ಮನ ತೊಡೆಯಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಯಲೇ ಒಲ್ಲದು. ಆ ಮಗುವಿನ ಸರದಿ ಬಂದಾಗ ಅದು ಇಳಿಯದೇ ಕೊಸರಾಡತೊಡಗಿತು. ಅದರ ಅಮ್ಮ ಅದನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಇಳಿಸಿದಾಗ ಜೋರಾಗಿ ಅಳಲು ಆರಂಭಿಸಿತು. ಹೇಗೋ, ಏನೇನೋ ಆಸೆ ತೋರಿಸಿ, ಅದನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿ ವೇದಿಕೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಂತೂ ಒಂದು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಅದಕ್ಕೆ ಏನೇನೋ ಸನ್ನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಜೋಕನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಸರ್ಕಸ್‍ಗಳೇ ಕೆಲವರಿಗೆ ಜೋಕಾಗಿದ್ದವು. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಆದಮೇಲೆ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಜನರನ್ನು ನೋಡಿ ಮತ್ತೆ ಅಳು ಬಂದು ಬಿಟ್ಟಿತು. ಜೋಕನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ, ನಂತರ ಮತ್ತೆ ಅಳು, ನಂತರ ಮರೆವು, ಮತ್ತೆ ಜೋಕು, ಮತ್ತೆ ಅಳು, ಮತ್ತೆ ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಬರುವ ಅಳುವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ತೊದಲುತ್ತಾ ಇನ್ನಷ್ಟು ಜೋಕನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕಡೆಗೆ ಅದಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲವೂ ಮರೆತು ಹೋಗಿ ಜೋರಾಗಿ ಅಳುತ್ತಾ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟಿತು. ಅವರ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಯಾವ ಸರ್ಕಸ್ಸೂ ಪ್ರಯೋಜನಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲವಾದರೂ ಸಭಿಕರಿಗೆ ಅದೊಂದು ಜೋಕಾಗಿತ್ತು.

ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಸಭಿಕರಿಗೆ ಅದು ಯಾವ ಜೋಕು ಹೇಳಿತೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಜೋಕು ಹೇಳುವಾಗ ನಡೆದ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಕಂಡು ಯಾವ ಜೋಕಿಗೂ ಕಡಿಮೆ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಬಿದ್ದು ಬಿದ್ದೂ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದು ಒಂದು ನೈಜತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ ಜೋಕಾಗಿ ಎಲ್ಲರನ್ನು ರಂಜಿಸಿತು. ಈ ನೈಜ ಜೋಕು ಒಂದು ಬಹುಮಾನ ಗಿಟ್ಟಿಸಲು ಅರ್ಹ ಎಂದು ನನಗನ್ನಿಸಿತು.

ಚಿಕ್ಕ ಚೊಕ್ಕ ಮನೆ

aPÀÌ ZÉÆPÀÌ ªÀÄ£É

£À£Àß UɼÉAiÀÄ£À ªÀÄ£ÉAiÀÄ£ÀÄß ºÁUÀÆ CªÀ£À ¸ÀA¸ÁgÀªÀ£ÀÄß £ÉÆÃrzÀgÉ vÀÄA¨Á RĶAiÀiÁUÀÄvÀÛzÉ. CªÀgÀÄ E§âgÀÆ PÉ®¸À ªÀiÁqÀÄvÁÛgÉ. JgÀqÀÄ ªÀÄÄzÁÝzÀ ªÀÄPÀ̼ÀÆ EªÉ. DzÀgÀÆ CªÀgÀ ¸ÀA¸ÁgÀzÀ°è CzɵÀÄÖ ¸ÁªÀÄgÀ¸Àå«zÉAiÉÄAzÀgÉ ¤dPÀÆÌ D±ÀÑAiÀÄð. ¸ÀªÀÄAiÀÄzÀ ¥Àj¥Á®£ÉAiÀÄ°è CªÀgÀÄ JwÛzÀ PÉÊ. E§âgÀÆ GzÉÆåÃUÀ¸ÀÜgÁzÀgÀÆ, ªÀÄ£ÉAiÀÄ PÉ®¸À¢AzÁV vÀqÀªÁ¬ÄvÀÄ JAzÀÄ CªÀgÀÄ JAzÀÆ zÀÆj®è. CªÀgÀ ªÀÄ£ÉAiÀÄ°è PÉ®¸ÀzÀªÀgÀÆ AiÀiÁgÀÆ E®è. CªÀgÀ PÉ®¸ÀªÀ£ÀÄß CªÀgÉà ªÀiÁrPÉƼÀî¨ÉÃPÀÄ. EzÀÄ ºÉÃUÉ ¸ÁzsÀå JAzÀÄ £ÀªÀÄUÉ®èjUÀÆ ¸ÉÆÃfUÀ. CªÀgÀ ¥ÀæPÁgÀ EzÀPÉÌ ªÀÄÄRåPÁgÀt CªÀgÀ ªÀÄ£ÉAiÀÄAvÉ. ªÀÄ£ÉUÀÆ EzÀPÀÆÌ ºÉÃUÉ ¸ÀA§AzsÀ JAzÀÄ D±ÀÑAiÀÄðªÁUÀÄwÛzÉAiÉÄ?

CªÀgÀÄ MAzÀÄ aPÀÌ ¸ÉÊl£ÀÄß Rjâ¹ CzÀgÀ°è MAzÀÄ aPÀÌ ªÀÄ£ÉAiÀÄ£ÀÄß PÀnÖ¹PÉÆArzÁÝgÉ. CªÀjUÉ ªÀÄ®UÀ®Ä MAzÀÄ PÉÆÃuÉ, ªÀÄPÀ̽UÉ ºÁUÀÆ CwyUÀ½UÉAzÀÄ ªÀÄvÉÆÛAzÀÄ PÉÆÃuÉ. PÉêÀ® JgÀqÀÄ PÉÆÃuÉAiÀÄ D ªÀÄ£É aPÀÌzÁV ZÉÆPÀ̪ÁVzÉ. PÉÆÃuÉUÀ¼À C¼ÀvÉUÀ¼ÀAvÀÆ JµÀÄÖ ¨ÉÃPÉÆà CµÉÖà EzÉ. J®Æè ºÉaÑ®è ºÁUÉAzÀÄ ¸Á®zÀÄ JA§ zÀÆgÀÆ E®è. F aPÀÌ ªÀÄ£ÉUÉ J¯Éè°è ¸ÁzsÀåªÉÇà C¯Éè¯Áè ©¯ïÖ E£ï ¥sÀ¤ÃðZÀgïUÀ¼À£ÀÄß ªÀiÁr¹©nÖzÁÝgÉ. G½zÀAvÉ ºÀUÀÄgÀªÁzÀ ¸ÁªÀiÁ£ÀÄUÀ¼ÀÄ, J¯ÉèAzÀgÀ°è vÀ¼ÀÄîªÀAvÀºÀ UÁ°AiÀÄļÀî ¸ÁªÀiÁ£ÀÄUÀ¼ÀÄ EgÀĪÀÅzÀjAzÀ CªÀgÀ PÉ®¸À ¸ÀÄ®¨sÀªÁVzÉ. eÉÆvÉUÉ ªÀÄ°Ö¥À¥Àð¸ï ¥sÀAPÀë¤ß£À ¥sÀ¤ÃðZÀgïUÀ¼ÀÄ (CAzÀgÉ ¸ÁªÀiÁ£ÀÄUÀ¼À£ÀÄß EqÀ®Ä ¥ÉnÖUÉ,  PÀÆqÀ®Ä D¸À£À, ªÀÄ®UÀ®Ä ªÀÄAZÀ, ªÀÄr¹zÀgÉ ¸ÉÆÃ¥sÁ EvÁå¢) CªÀgÀ ¥sÀ¤ÃðZÀgïUÀ¼À£ÀÄß «ÄwUÉƽ¹ªÉ. EzÀ®èzÉà ªÀÄr¹qÀĪÀ PÉ®ªÀÅ ¥sÀ¤ÃðZÀgïUÀ¼ÀÄ CªÀjUÉ vÀÄA¨Á G¥ÀAiÉÆÃUÀPÉÌ §gÀÄwÛªÉ. ¨ÉÃPÁzÁUÀ ªÀiÁvÀæ CªÀgÀÄ CªÀÅUÀ¼À£ÀÄß vÉUÉAiÀÄÄvÁÛgÉ. G½zÀAvÉ CªÀÅ J¯ÉÆèà PÁtzÀAvÉ ¨ÉZÀÑUÉ PÀĽwgÀÄvÀÛªÉ. J®Æè Cw E®è. »ÃUÁV CªÀjUÉ D ªÀÄ£ÉAiÀÄ£ÀÄß vÁªÉà ªÉÄÊAmÉÊ£ï ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ CµÉÆÖAzÀÄ vÉÆAzÀgÉ C¤ß¸ÀÄwÛ®è.

CªÀgÀªÀgÀ PÉÆÃuÉAiÀÄ£ÀÄß CªÀgÀªÀgÉà £ÉÆÃrPÉƼÀî¨ÉÃPÀÄ JA§ M¥ÀàAzÀPÉÌ CªÀgÀÄ ¸ÀzÁ §zÀÞ. ªÀÄPÀ̽UÀÆ CzÀ£Éß PÀ°¹gÀĪÀÅzÀjAzÀ CªÀjUÀÆ CzÀÄ gÀÆrüAiÀiÁVzÉ. £ÀqÀĪÀÄ£ÉUÉ M§âgÀÄ, CqÀÄUÉ ªÀÄ£ÉUÉ M§âgÀÄ, JgÀqÀÄ ªÀÄ®UÀĪÀ PÉÆÃuÉUÀ½UÉ M¨ÉÆâ§âgÀÄ AiÀÄdªÀiÁ£ÀgÁzÀgÀÆ CzÀgÀ ¸ÉêÀPÀgÀÆ CªÀgÉ. EzÀÄ MAzÀÄ CxÀªÁ JgÀqÀÄ wAUÀ½UÉƪÉÄä §zÀ¯ÁUÀÄwÛgÀÄvÀÛzÉ. EzÀjAzÀ CªÀjUÉ ºÉZÀÄÑ PÉ®¸À, EªÀjUÉ PÀrªÉÄ PÉ®¸À JA§ zÀÆgÀÆ §gÀĪÀÅ¢®è. C®èzÉà M¨ÉÆâ§âgÀÄ MAzÉÆAzÀÄ PÉÆÃuÉAiÀÄ£ÀÄß ªÀ»¹PÉÆAqÁUÀ CzÀPÉÆÌAzÀÄ ºÉƸÀvÀ£À §AzÀÄ ZÉ£ÁßV PÁtÄvÀÛzÉ. EzÀÄ MAzÀÄ jÃwAiÀÄ PÁA¦mÉõÀ£ï JAzÀgÀÆ vÀ¥Àà®è. EªÉ®èzÀjAzÀ ¯Á¨sÀ ¥ÀqÉ¢gÀĪÀÅzÀÄ D ªÀÄ£É CAzÀgÉ Cw±ÀAiÉÆÃQÛAiÀÄ®è.

CªÀgÀ ªÀÄ£ÉAiÀÄ°è Hl wArAiÀÄ ¸ÁªÀiÁ£ÀÄUÀ¼ÀÆ wAzÀ vÀPÀëtªÉà vÉƼɢqÀ¨ÉÃPÉA§ ¤AiÀĪÀÄ«zÉ. §mÉÖ MUÉAiÀÄ®Ä ªÁ¶AUï ªÉĶ£ï ¸ÀzÁ ¹zÀÞ«gÀÄvÀÛzÉ. EzÀPÉÌ M¨ÉÆâ§âgÀÆ MAzÀÄ wAUÀ¼ÀÄ MqÉAiÀÄgÀÄ, ¸ÉêÀPÀgÀÄ. FUÀ ¸ÀzsÀåPÉÌ CªÀgÀ ªÀÄPÀ̼ÀÆ CªÀgÉÆA¢UÉ ¸ÀºÀPÀj¸ÀÄwÛzÁÝgÉ DzÀgÉ EªÀgÀÄ CªÀgÀ£ÀÄß £ÉaÑPÉÆAr®è, ªÀÄÄAzÉ CªÀjUÉ NzÀÄ ºÉZÁÑzÀgÉ, ¨ÉÃgÉ PÀqÉUÉ ºÉÆÃUÀ¨ÉÃPÁV§AzÀgÉ JA§ Cj«gÀĪÀÅzÀjAzÀ J®èPÀÆÌ ¹zÀÞªÁVzÁÝgÉ.

EµÉÖ®èPÀÆÌ vÀªÀÄä ªÀÄ£ÉAiÀÄ «£Áå¸ÀªÉà PÁgÀt JAzÀÄ CªÀgÀ C¤¹PÉ. EzÀPÁÌV vÀªÀÄä ªÀÄ£ÉAiÀÄ ªÁ¸ÀÄÛ²°àUÉ CªÀgÀÄ ¸ÀzÁ IÄtÂ. ªÁ¸ÀÄÛ²°àAiÀÄ£ÀÄß PÉýzÀgÉ, ªÀÄ£ÉAiÀĪÀgÀÄ vÀªÀÄä ¨ÉÃPÀÄ ¨ÉÃqÀUÀ¼À£ÀÄß £ÀªÀÄUÉ «ªÀgÀªÁV, ¸ÀàµÀÖªÁV ªÉÆzÀ¯Éà ºÉýzÀÝjAzÀ PÉ®¸À ¸ÀÄ®¨sÀªÁ¬ÄvÀÄ JAzÀÄ ªÀÄ£ÉAiÀĪÀgÀ£Éßà ºÉÆUÀ¼ÀÄvÁÛgÉ. PÉ®ªÀjUÀAvÀÆ J®èªÀÇ zÉÆqÀØ¢gÀ¨ÉÃPÀÄ, «±Á®ªÁVgÀ¨ÉÃPÀÄ JA§ÄzÉà §AiÀÄPÉ. DzÀgÉ CAvÀºÀ zÉÆqÀØ ªÀÄ£ÉAiÀÄ£ÀÄß CxÀªÁ ©½AiÀiÁ£ÉAiÀÄ£ÀÄß ºÉÃUÉ ¸ÁQ, ¸À®ºÀĪÀÅzÀÄ JA§ÄzÀgÀ §UÉÎ CªÀjUÉ PÀ®à£ÉAiÀÄÆ EgÀĪÀÅ¢®è, AiÉÆÃZÀ£ÉAiÀÄAvÀÆ ªÉÆzÀ¯Éà EgÀĪÀÅ¢®è. ºÉÃUÀÆ PÉ®¸À ªÀiÁqÀ®Ä D¼ÀÄUÀ¼ÀÄ EgÀÄvÁÛgÀ®è JAzÉà CªÀgÀÄ ¯ÉPÀÌ ºÁPÀÄvÁÛgÉ. D ªÀÄ£ÉAiÀÄÄ EA¢UÀÆ aPÀÌzÁV ZÉÆPÀ̪ÁVgÀĪÀÅzÀPÉÌ PÁgÀtªÉãÉAzÀgÉ D ªÀÄ£ÉAiÀÄ£ÀÄß, ªÀÄ£ÉAiÀĪÀgÉà dvÀ£À¢AzÀ £ÉÆÃrPÉƼÀÄîwÛgÀĪÀÅzÀÄ. D¼ÀÄ ªÀiÁrzÀÄÝ ºÁ¼ÀÄ JA§ UÁzÉAiÀÄ£ÀÄß D ªÀÄ£ÉAiÀĪÀgÀÄ ZÉ£ÁßV CxÀðªÀiÁrPÉÆArzÁÝgÉ C¤ß¸ÀÄvÀÛzÉ. ºÁUÉAiÉÄà ‘ºÁ¹UÉ EzÀݵÀÄÖ PÁ®ÄZÁZÀÄ’, ‘Cw D¸É UÀw PÉÃqÀÄ’ JA§ UÁzÉUÀ¼À£ÀÆß ¸ÀºÀ C®èªÉÃ. eÉó£ï ¦ü¯Á¸À¦ü, «Ä¤ªÀÄ°¸ïÖ £ÀA©PÉ EvÁå¢UÀ¼ÀÆ CªÀgÀ ¸ÀºÁAiÀÄPÉÌ §A¢zÉ.

§gÉzÀªÀgÀÄ dUÀ¢Ã±À ZÀAzÀæ © J¸ï

¥ÁæzsÁå¥ÀPÀgÀÄ, ªÀÄÄRå¸ÀÜgÀÄ, ªÁ¸ÀÄÛ²®à «¨sÁUÀ,

¨ÉAUÀ¼ÀÆgÀÄ

ಇಂದಿನ ಅಡುಗೆ

EA¢£À CqÀÄUÉ
UÀAqÀ - ¯ÉÃ, EªÀvÀÄÛ K£ÀÄ CrUÉ ªÀiÁqÁÛ E¢AiÉÄÃ?

ºÉAqÀw - ¤ÃªÀÅ ºÉÃUÉ ºÉýzÀgÉ ºÁUÉ

UÀA – C£Àß, ºÀĽ?

ºÉA - ¢Ã£Á E£ÉßãÀÄ ªÀiÁqÉÆÃzÀÄ, wAzÀÄ wAzÀÄ ¨ÉÃeÁgÀÄ

UÀA – gÉÆnÖ, ¥À®å?

ºÉA – jà CzÀ£ÀÄß ªÀÄPÀ̼ÀÄ J°è wAvÁgÉ?

UÀA - ¥ÀÆj, ¸ÁUÀÄ?

ºÉA – C§â¨Áâ, CzÀÄ ºÉÆmÉÖ ¨sÁgÀ DUÀÄvÉÛ jÃ, PÀjAiÀÄPÉÌ JuÉÚ ¨ÉÃgÉ E®è.

UÀA – ªÉÆmÉÖ, §Äfð?

ºÉA – FªÀvÀÄÛ UÀÄgÀĪÁgÀ, ªÀÄgÉvÀÄ ºÉÆÃAiÀiÁÛ?

UÀA - ¸Àj, ºÉÆÃUÀ° ¥ÀgÁmÁ ªÀiÁqÀÄ

ºÉA – CAiÉÆåÃ, gÁwæ CzÀ£Àß AiÀiÁgÀÄ wAvÁgÉ jÃ, eÉÆvÉUÉ ¥À®å ¨ÉÃgÉ ªÀiÁqÀ¨ÉÃPÀÄ

UÀA - ºÉÆÃUÀ°, ºÉÆÃmÉ°¤AzÀ vÀAzÀÄ ©qÉÆÃuÁé??

ºÉA - ºÉÆÃmÉ°£À wAr w£ÉÆßÃzÀÄ M¼ÉîÃzÀ¯ÁèjÃ

UÀA – ªÀÄfÓUÉ ºÀĽ, C£Àß?

ºÉA – ªÀÄ£Éð eÁ¹Û ªÉƸÀj¯ÁèjÃ

UÀA – Erè ¸ÁA¨Ágï

ºÉA – CzÉãÀÄ CAzÉÆÌqÀ vÀPÀët DV©qÀvÁÛ? ¸ÀªÀÄAiÀÄ vÉÆUÉƼÀîvÉÛ

UÀA – ªÀiÁåV £ÀÆqÀ¯ïì ªÀiÁr ©qÉ, ¨ÉÃUÀ DUÀÄvÉÛ

ºÉA – CAiÉÆåà ºÉÆÃVæÃ, D zÁgÀ zÁgÀ£À J¼ÉzÀÄPÉÆAqÀÄ AiÀiÁgÀÄ wAvÁgÉ, ºÉÆmÉÖãÀÄ vÀÄA§®è

UÀA – CAiÉÆåà £À£ÀUÉ vÀ¯É PÉlÄÖºÉÆÃUÁÛ EzÉ, FUÀ K£ÀÄ ªÀiÁrÛÃ??

ºÉA - ¤ÃªÀÅ ºÉýzÀ ºÁUÉ

UÀA – CAiÉÆåà £À£ÀUÉ AiÀiÁPÉÆà vÀ¯É eÉÆvÉ ºÉÆmÉÖ£ÀÆ PÉlÄÖ ºÉÆÃzÀºÁVzÉ, G¥ÀªÁ¸À ªÀiÁrzÀgÉ ¸Àj ºÉÆÃUÀ§ºÀÄzÀÄ, ¤Ã£ÀÆ G¥ÀªÁ¸À ªÀiÁr©qÀÄ.

Jagadeesha Chandra B S – School Of Architecture REVA University

ಕಾರ್ಯ ದಕ್ಷತೆ, ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟುತನ

PÁAiÀÄðzÀPÀëvÉ, PÁAiÀÄðªÉÊRj ºÁUÀÆ PÉ®¸ÀzÀ°è CZÀÄÑPÀlÄÖvÀ£À

PÉ®¸ÀªÉA§ÄzÀÄ zÉêÀgÀ ¥ÀÆeÉAiÀÄAvÉ JAzÀÄ PÉ®ªÀgÀÄ ºÉüÀÄvÁÛgÉ. ¸ÀPÁðgÀzÀ PÉ®¸À zÉêÀgÀ PÉ®¸À JAzÀÄ PÉAUÀ¯ï ºÀ£ÀĪÀÄAvÀAiÀÄå£ÀªÀgÀÄ «zsÁ£À¸ËzsÀzÀ ¨ÁV® ªÉÄÃ¯É §gɹzÀgÀÄ. DzÀgÉ JµÀÄÖ d£À F PÉ®¸ÀUÀ½UÉ ¥ÁæªÀÄÄRåvÉ PÉÆqÀÄvÁÛgÉ. K£ÁzÀgÀÆ ºÉýzÀgÉ ¸ÁPÀÄ, EªÀjUÉ AiÀiÁPÀ¥Áà PÉ®¸À ºÉýzɪÀÅ JAzÀÄ vÀ¯É ZÀaÑPÉƼÀÄîªÀAvÉ ªÀiÁqÀÄvÁÛgÉ. EzÀÄ ºÉýzÀ PÉ®¸À ªÀiÁqÀĪÀªÀgÀzÁzÀgÉ, PÉ®ªÀgÀÄ vÀªÀÄä PÉ®¸ÀªÀ£Éßà »ÃUÉ ªÀiÁqÀÄwÛgÀÄvÁÛgÉ. CªÀgÀ ¸ÀéAvÀ PÉ®¸ÀzÀ®Æè MAzÀÄ jÃw, ¤Ãw, ¤AiÀĪÀÄ, CZÀÄÑPÀlÄÖ AiÀiÁªÀÅzÀÆ EgÀĪÀÅ¢®è. K£ÀÄ PÉýzÀgÀÆ CzÀÄ vÀPÀët ¹UÀĪÀÅ¢®è. CzÀÄ EgÀÄvÀÛzÉ DzÀgÉ ¸ÀªÀÄAiÀÄPÉÌ ¹UÀĪÀÅ¢®è. CªÀgÀ ªÉÄÃd£ÀÄß £ÉÆÃrzÀgÉ w¥ÉàAiÀÄAwgÀÄvÀÛzÉ. CªÀgÀ CzsÀð PÉ®¸ÀªÉ®è CªÀÅ EªÀÅ JAzÀÄ ºÀÄqÀÄPÀĪÀÅzÀgÀ¯Éèà PÀ¼É¢gÀÄvÀÛzÉ. £ÀAvÀgÀ CªÀgÀÄ £À£ÀUÉ AiÀiÁªÀÅzÀPÀÆÌ ¸ÀªÀÄAiÀÄªÉ E®è JAzÀÄ UÉÆtUÀÄwÛgÀÄvÁÛgÉ.

EzÀPÉÌ F vÀªÀiÁµÉ WÀl£ÉAiÀÄ£ÀÄß £É£ÉAiÀÄ §ºÀÄzÀÄ. MªÉÄä AiÀÄdªÀiÁ£À¤UÉ MAzÀÄ PÀgÉ §AvÀAvÉ. K£ÉÆà §gÉzÀÄPÉƼÀî®Ä vÀPÀëtPÉÌ ¥É£ÀÄß ¹UÀ°®è. CªÀ£ÀÄ vÀ£Àß ºÉAqÀwAiÀÄ£ÀÄß PÀgÉzÀÄ AiÀÄUÁΪÀÄÄUÁÎ ¨ÉÊzÀ£ÀAvÉ. £À£ÀUÀÆ ¥É¤ßUÀÆ K£ÀÄ ¸ÀA§AzsÀ JAzÀÄ PÀtÄÚPÀtÄÚ ©lÖ DPÉ ¹nÖ¤AzÀ M¼ÀUÉ ºÉÆÃV E£ÁåªÀÅzÉÆà PÁgÀtPÉÌ ªÀÄUÀ¼À£ÀÄß ¨ÉÊzÀ¼ÀAvÉ. CªÀ½UÀÆ ¨ÉøÀgÀªÁV vÀ£Àß vÀªÀÄä¤UÉ ºÉÆqÉzÀ¼ÀAvÉ. CªÀ£ÀÄ ºÉÆÃV vÀ£Àß £Á¬ÄUÉ ºÉÆqÉzÀ£ÀAvÉ. D ¥Á¥ÀzÀ £Á¬Ä PÀÄAiÉÆåà ªÀÄgÉÆæà JAzÀÄ Q«QvÀÄÛ ºÉÆÃUÀĪÀAvÉ CgÀavÀAvÉ. ªÀÄvÉÛ EzÀÄ AiÀÄdªÀiÁ£À¤UÉ EgÀĸÀÄ ªÀÄÄgÀĸÀÄ. ªÀÄvÉÛ CªÀ£ÀÄ ªÀÄUÀ¤UÉ ºÉÆqÉzÀ, »ÃUÉ ¸ÀgÀ¥À½ ¨É¼ÉzÀÄ F PÀvÉUÉ ªÀÄÄPÁÛAiÀĪÉà E®è, CAzÀgÉ MAzÀÄ ¸ÀtÚ PÁgÀtPÉÌ Erà ªÀÄ£ÉAiÀÄ ªÁvÁªÀgÀtªÉà ºÁ¼Á¬ÄvÀ®èªÉ. PÀxÉ E£ÀÆß ªÀÄÄV¢®è, PÉý. PÀqÉUÉ D AiÀÄdªÀiÁ£À£À ¥ÀÄlÖªÀÄUÀ, CAiÉÆåà ¤£Éß ¤Ã£É D ¥É£ÀߣÀÄß gÁwæ ªÀÄ®UÀĪÁUÀ £À£Àß PÉÊAiÀÄ°è vÀj¹ ºÁ¹UÉAiÀÄ ªÉÄÃ¯É EmÉÖAiÀįÁè JAzÁUÀ, D AiÀÄdªÀiÁ£À£É¤¹PÉÆAqÀªÀ£À ªÀÄÄR ºÉÃUÁVgÀ¨ÉÃqÀ.

CAzÀÄPÉÆAqÀ PÉ®¸ÀUÀ¼À£ÀÄß C®è°èAiÉÄà ªÀiÁqÀĪÀÅzÀÄ, EqÀ¨ÉÃPÁzÀ ªÀ¸ÀÄÛUÀ¼À£ÀÄß CzÉà eÁUÀzÀ°èAiÉÄà EqÀĪÀÅzÀÄ, ªÀiÁqÀ¨ÉÃPÁzÀ PÉ®¸ÀUÀ¼À£ÀÄß §gÉ¢lÄÖPÉƼÀÄîªÀÅzÀÄ, ¸ÀtÚ ¸ÀtÚ ªÀ¸ÀÄÛUÀ¼ÁzÀ ¦£ÀÄß, Qè¥ï, ¥É£ïUÀ¼ÀÄ, §gÉAiÀÄ®Ä aÃnUÀ¼ÀÄ ªÉÆzÀ¯ÁzÀĪÀ£ÀÄß PÉÊUÉ ¹UÀĪÀAvÉ ElÄÖPÉÆArzÀÝgÉ J¯Áè PÉ®¸ÀUÀ¼ÀÆ ¸ÀÄ®°vÀªÁV £ÀqÉAiÀÄÄvÀÛzÉ. EzÀjAzÀ EvÀgÀ PÉ®¸ÀUÀ¼ÀÆ ¸ÀÄUÀªÀĪÁUÀÄvÀÛªÉ. »ÃUÁV QjQj vÀ¦à ªÀÄ£À¸ÀÄì G¯Áè¸ÀªÀÄAiÀĪÁVgÀÄvÀÛzÉ. EµÉÖà C®è, PÉ®¸ÀªÀ£ÀÄß J®ègÀÆ ªÉÄZÀÄѪÀAvÉ ªÀiÁqÀ¨ÉÃPÀÄ. CzÀgÀ°è £ÀAiÀÄ, £ÁdÆPÀÄ, CZÀÄÑPÀlÄÖvÀ£À JzÀÄÝ PÁt¨ÉÃPÀÄ.

ªÀiÁqÀ¨ÉÃPÁzÀ PÉ®¸ÀUÀ¼À£ÀÆß ¸ÀºÀ ªÉÆzÀ®£ÉAiÀÄ, JgÀqÀ£ÉAiÀÄ, PÀqÉAiÀÄ DzÀåvÉ JAzÀÄ «AUÀr¹PÉÆAqÀÄ ªÀiÁrzÀgÉ AiÀiÁªÀvÉÆAzÀgÉUÀ¼ÀÆ §gÀĪÀÅzÉà E®è. DzÀåvÉUÀ¼Éà E®èzÀ PÉ®¸ÀªÉAzÀgÉ ®AUÀÄ ®UÁ«Ä®èzÀ PÀÄzÀÄgÉAiÀÄAvÉ. ªÀiÁrzÀgÉ PÉ®¸À, E®èªÁzÀgÉ E®è. EAvÀºÀªÀgÀ£ÀÄß £ÀA© AiÀiÁgÀÄ §gÀÄvÁÛgÉ, CAvÀºÀªÀgÀ PÉ®¸À ºÉÃVgÀ§ºÀÄzÀÄ H»¹. PÉ®ªÀgÀÄ vÀªÀÄä PÉ®¸ÀzÀ eÁUÀªÀ£ÀÄß JµÀÄÖ ªÀåªÀ¹ÜvÀªÁVlÄÖPÉÆArgÀÄvÁÛgÉAzÀgÉ CzÀ£ÀÄß £ÉÆÃr PÀ°AiÀĨÉÃPÀÄ. ºÁUÉAiÉÄà CªÀgÀ PÁAiÀÄðªÉÊRjAiÀÄÆ. CZÀÄÑPÀlÄÖvÀ£À, PÁAiÀÄðzÀPÀëvÉ CªÀgÀ PÉ®¸ÀzÀ°è JzÀÄÝ PÁtÄvÀÛzÉ. EAvÀºÀ PÉ®¸ÀzÀªÀgÀÄ ¹QÌzÀgÉ RArvÀ CªÀgÀ£ÀÄß AiÀiÁgÀÆ ©lÄÖPÉÆqÀĪÀÅ¢®è. ºÁUÉAiÉÄà CªÀjUÉ G£ÀßvÀ ºÀÄzÉÝ, UËgÀªÀUÀ¼ÀÄ vÁ£Éà vÁ£ÁV ºÀÄqÀÄQPÉÆAqÀÄ §gÀÄvÀÛzÉ. £ÁªÀÇ »ÃVgÀ®Ä ¥ÀæAiÀÄwß¹zÀgÀµÉÖà ¸Á®zÀÄ ºÁUÉAiÉÄà EgÀ¨ÉÃPÀÄ.

dUÀ¢Ã±À ZÀAzÀæ © J¸ï 442, 38£Éà CqÀØgÀ¸ÉÛ, 5£Éà «¨sÁUÀ, dAiÀÄ£ÀUÀgÀ, ¨ÉAUÀ¼ÀÆgÀÄ 560041 ªÉÆ. 9342009886